Shreya  strijdt voor haar geloof

 “Mijn gezicht was verbrand en opgezwollen en ik had verwondingen aan mijn armen en borst. Toen we weggevlucht waren, offerde mijn familie een geit om het huis ritueel te reinigen en organiseerden ze een begrafenismaaltijd.” Aan het woord is de 22-jarige Shreya* uit India. Samen met haar zus en schoonzus liet ze het hindoeïsme achter zich. Haar familie keerde zich vervolgens tegen haar. Toch ging Shreya later terug naar huis. Tijdens een ontmoeting in het huis van haar dominee doet ze haar verhaal.

Hoe ben je in aanraking gekomen met het geloof?

“In 2016 werd ik door een vriend van mijn schoonzus uitgenodigd voor een gebedsbijeenkomst. Daar ervoer ik vrede toen ik het Evangelie hoorde. Ik had altijd vragen over het hindoeïstische geloof en de bijbehorende rituelen. Bij mij thuis tekenden we bijvoorbeeld figuren op de grond zodat de goden ons bescherming zouden geven. Bij de christenen, die slechts één God aanbidden, werden mijn vragen beantwoord. Zo kwam ik tot het geloof dat Jezus Christus ook voor mijn zonden gestorven is. Ook mijn zus kwam tot geloof. In 2017 werden we gedoopt. We kwamen dagelijks samen om te bidden en de Bijbel te lezen. Later bekeerde ook mijn schoonzus zich.”

Wanneer begon de vervolging in je leven?

“De vervolging begon toen mijn schoonzus tot geloof kwam en zich bij ons aansloot. Haar man en de rest van de familie accepteerden niet dat we christen zijn. De druk vanuit het dorp op onze familie was groot. Mijn broer mishandelde ons vaak als hij dronken was. Hij sloeg mij veel en wist niet dan niet meer van stoppen. Mijn moeder sprong soms tussenbeide. Op een nacht  werden we naar buiten gestuurd. De familie riep alle dorpelingen naar ons huis. We werden mishandeld. Het dorpshoofd kwam ook en vroeg waarom mijn zussen en ik een andere religie aanhingen. We kregen de keuze: of het dorp verlaten of het christelijk geloof opgeven. We kozen ervoor om te vertrekken. We liepen midden in de nacht naar het huis van de pastor in een ander dorp. Ik was die nacht zo erg mishandeld dat ik daar een week op bed moest liggen. Mijn gezicht was verbrand en opgezwollen, en ik had verwondingen aan mijn armen en borst. Toen we eenmaal weggevlucht waren, offerde mijn familie een geit voor ons om het huis ritueel te reinigen. Daarna organiseerden ze een begrafenismaaltijd voor het hele dorp, alsof we dood voor hen waren. Dat heeft me heel veel pijn gedaan. Mijn familie doet het mede onder druk van de andere dorpelingen. Het is heel pijnlijk om te zien dat mijn familie voor hen kiest en niet voor ons.”

Waarom liet je het geloof niet achter? Dat was toch veel makkelijker geweest?

“Ik kon Christus niet achterlaten nu ik wist dat Hij de enige echte God is. Soms werd ik wanhopig en dacht ik aan zelfmoord, maar ik herinnerde me de verhalen uit de Bijbel over vervolging en kon die gedachten weerstaan.”

Heb je ervaren dat God met je is als je bang bent?

“Na een halfjaar gingen we toch terug naar onze familie. We wilden hen vertellen over het Evangelie. We hopen dat ze Christus leren kennen door ons leven. Het Woord van God gaf ons de moed om deze keuze te maken. Het duurde niet lang of er verzamelden zich op een dag opnieuw zo’n vijftig hindoes uit het dorp voor ons huis. Ze begonnen ons uit te schelden en te bedreigen, omdat we teruggekeerd waren. Ik herinnerde me toen de Bijbeltekst uit Jesaja 41:10: “Vrees niet, want Ik ben met U.” Dit gaf me moed om te vertellen hoe ik tot geloof gekomen ben en Wie de Heere Jezus Christus is. Ook heb ik gezegd dat er volgens de Indiase grondwet geloofsvrijheid is. Mijn oom nam het vervolgens voor me op en spoorde de menigte aan om me met rust te laten. “Ze is ondertussen volwassen geworden en mag zelf weten wat ze gelooft,” zei hij. Mijn broer begon gelijk te zoeken op internet of het artikel over geloofsvrijheid echt in de grondwet staat. Hij moest toegeven dat ik gelijk had.”

Hoe is de huidige situatie?

“Mijn zus en ik wonen nu ondertussen zeven maanden thuis, maar we kunnen nog steeds niet naar de kerk. Bijna elke zondag slaat mijn broer me. Hij wil zo voorkomen dat we naar kerk gaan. Daarom durf ik niet te gaan. We luisteren nu online naar de kerkdienst. In het dorp worden we vaak uitgescholden. Maar er is ook goed nieuws: onze moeder raakt steeds meer geïnteresseerd in het geloof. We hebben goede hoop dat onze familie Jezus Christus zal leren kennen.”

* Schuilnaam om veiligheidsredenen, daarom ook niet herkenbaar in beeld