“Azeem, Azeem…! Hier!” Ik zet mijn voeten schrap op het aangetrapte zand. Een echt voetbalveldje is het niet en twee aan elkaar geplakte plastic kratten vormen het doel, maar dat maakt me niets uit. Het is óns voetbalveldje. “Azeem, ik sta vrij!”
Ratssj! Met een scherpe zwaai belandt de bal voor mijn voeten. Ik dribbel wat, veeg tegelijk een paar zweetdruppels van mijn neus en… “Azeem en Faiz!” Verstoord kijk ik op. Papa staat achter me en legt zijn hand in mijn nek. Met zachte druk voert hij me van het veldje af richting huis. Ook Azeem, mijn grote broer moet mee. Ik wil boos worden, maar papa’s blik is zo… zo ernstig. “Pap?”, fluister ik.
Papa knikt stil richting ons huis. Dan zie ik het. Er staat een politieauto voor onze poort. Twee agenten zetten een vrouw in de politieauto. Er trekt een vreemde siddering door mijn buik en ik pak Azeem stevig vast.
Een vrouw? Die vrouw is… mama! Ik wil roepen maar de woorden blijven steken. Papa fluistert zachtjes: “Jongens, mama en ik moeten naar het politiebureau. Mevrouw Nawaz, mama’s bazin, heeft gezegd dat mama geld en dure spullen heeft gestolen.”
“Het is… het is niet…”, schreeuwt mijn broer. Papa legt zijn grote hand over Azeems mond, drukt een snelle kus op onze hoofden en zegt: “Ga naar tante Sany. En bid tot de Heere!” Eén van de agenten pakt papa ruw bij zijn pols en zet hem naast mama in de politieauto. Voordat we weten wat er gebeurt, stuift de auto er vandoor. Beteuterd kijken Azeem en ik elkaar aan.
Het is al een jaar geleden dat papa en mama zomaar ineens uit ons leven verdwenen. Azeem en ik zijn naar tante Sany gegaan, zoals papa gezegd had. Tante Sany heeft ons bij oma gebracht, een dag rijden van onze stad vandaan. Wat was dat moeilijk. Oma is heel lief, maar ze kon eigenlijk niet voor ons zorgen. Oma heeft maar net genoeg geld voor zichzelf. En oma is oud. Toen hoorde oma over een onderduikplek, een shelter. Daar heeft ze ons naar toe gebracht. Het is een school. We wonen er. We krijgen elke dag lekker eten, schone kleren, we horen uit de Bijbel, en weet je? Er is ook een mooi voetbalveldje, waar ik bijna elke dag een balletje trap.
Azeem en ik, wij missen onze ouders heel erg. Oma vertelde dat papa en mama nog steeds opgesloten zitten. Opgesloten voor iets wat ze niet hebben gedaan, omdat ze christenen zijn. Ik bid veel voor papa en mama. En… ik dank de Heere ook. Ik dank voor de mensen in een land ver weg, die om mij geven en het met hun giften mogelijk maken dat ik hier een veilig nieuw thuis heb.”
Foto's en namen in dit verhaal zijn om veiligheidsredenen gefingeerd.
Kinderen in de brandhaard van christenvervolging
Niemand kan hun ouders vervangen. Toch vonden Azeem en Faiz een liefdevol thuis in een ‘shelter’ van Omarm een kind. Voor zolang het nodig is. Elke dag horen ze uit de Bijbel, mogen ze naar school en worden ze met goede zorg omringd. Veel jongens en meisjes in omstandigheden als die van Azeem en Faiz verlangen naar een veilig thuis. Omarmt u ook hen?
