Hoop in India

29 juli 2015

Jan Bor en Jan Dirk van Nifterik hebben van 2-11 juli een bezoek gebracht aan India. Als eerste werd een bezoek gebracht aan het Michael John Job Center (MJC) in Coimbatore (Zuid India).

Michael John Job Center

In dit opvangtehuis wonen momenteel 377 kansarme (wees)meisjes. Het is geweldig om te ervaren hoe zij zich thuis voelen in het MJC.

Conferentie

De Nederlanders nemen deel aan een tweedaagse, internationale conferentie. Op de eerste dag vond de uitreiking van diploma’s plaats, een belangrijke gebeurtenis in het leven van de meisjes. Het niveau van de studies ligt hoog, zodat de meisjes zich zo goed mogelijk kunnen ontwikkelen. Er wordt een basis gelegd voor de toekomst, zodat ze op latere leeftijd zelf kunnen voorzien in levensonderhoud. Er waren enkele meiden aanwezig die vroeger gewoond en gestudeerd hebben op het centrum. Martha is één zo’n meisje. Ze vertelde dankbaar dat ze nu een goede baan heeft bij accountantskantoor Ernst & Young.

De conferentie stond op de tweede dag in het teken van de vervolgde kerk. De situatie voor christenen in India verslechtert zienderogen. Christenen worden lastig gevallen door hindoes, maar in meerdere mate ook door moslims. In verschillende streken van India is het niet meer veilig voor dominees om alleen te reizen. Kerkdiensten worden verstoord en kerkgebouwen beschadigd. Bij veel kerken is inmiddels camerabewaking aangebracht en is beveiliging nodig door politieagenten.

Ontwikkelingen

Elke morgen om half zes komt iedereen bijeen in de chapel voor de dagopening. De in 2012 overleden oprichter van het centrum, dr. P.P. Job, wordt nog elke dag gemist. De meisjes missen hun “papa”, al geeft de leiding op een fantastische manier invulling aan dit gemis. De ontwikkelingen op het MJC gaan door. De periodieke controles door de overheid zijn tot nog toe naar volle tevredenheid verlopen. Dat geeft vertrouwen voor de toekomst. Ook de boerderij van het centrum functioneert naar wens; er kan dagelijks zelf worden voorzien in een groot deel van het eten en drinken.

Er wordt hard gewerkt aan modernisering. Een computerlokaal staat in de startblokken, een online Skype-klaslokaal is inmiddels gelanceerd. Op het centrum is Engels de voertaal, op deze wijze kunnen ook buitenlandse (gast)docenten hun kennis vanuit het buitenland overdragen via Skype. De studentes volgen de les via een groot scherm in het klaslokaal.

Rally

Op maandag werd voor de 8ste keer een Rally gehouden. Met deze mars lopen alle meisjes in optocht door het centrum van Coimbatore om aandacht te vragen voor meisjesdiscriminatie. Omdat meisjes minderwaardig zijn in India, worden velen al voor de geboorte of direct erna, door hun ouders gedood. Een spandoek met “Save the girl child” (Red de meisjes) gaat voorop, gevolgd door het MJC muziekkorps en de meiden. Voor het eerst lopen er ook jongens mee, van een bevriende hogere school in de buurt. Handgeschreven borden maken duidelijk dat een deel van de nieuwe generatie mannen een einde wil maken aan de achterstelling van meisjes. “Girls are the spirit of our nation” (meisjes zijn de kracht van onze natie), zo maakt een van hen duidelijk.

Cadeaufonds

Op de laatste dag voor vertrek worden de brieven van Nederlandse sponsorouders uitgedeeld. Direct wordt duidelijk hoeveel dit betekent voor de jongedames. Ze klemmen de kaarten en brieven tegen de borst. Veel van hen schrijven nog dezelfde dag een brief terug. Vanuit het HVC-cadeaufonds worden nieuwe tandenborstels en tandpasta uitgedeeld, en kunnen er nieuw buitenspeelgoed en enkele denkspelletjes worden uitgedeeld. Vanuit Nederland zijn punnikklosjes met wol opgestuurd, voor een fijne dagbesteding.

Dan is het moment van afscheid echt gekomen. Met tranen in de ogen nemen de Nederlanders afscheid. Spontaan fluiten en zingen een paar meiden het Nederlandse Wilhelmus. “Bye, bye, uncles! See you next time!” (Dag, dag, ooms! Tot volgende keer”) roepen ze spontaan. Het team ziet terug op een geslaagd bezoek. Dankbaarheid voor alles wat de Heere geeft in deze jonge levens overheerst.

ALC Home

De reis wordt vervolgd naar Kapileswarapuram, zo’n twee uur rijden van Rajahmundry, in het Zuid-Oosten van India. Jan en Jan Dirk verblijven daar in het ALC Home, een huis waar 25 meisjes en 25 jongens zijn opgenomen. Een aantal van hen heeft geen ouders meer. Anderen hebben alleen nog een moeder en kunnen vanwege de armoede niet thuis wonen. Dominee Yesuratnam en zijn vrouw hebben de leiding over het tehuis en over de lokale christelijke gemeente.

Armoede

Gedurende de autorit wordt de armoede in deze regio duidelijk. Schamele woningen en rondslenterende bedelende kinderen tekenen het straatbeeld. Om wat inkomen te vergaren, werken honderden mannen met korte schepjes met de hand aan een nieuwe weg. Vrouwen vertrekken ’s morgens om acht uur naar de rijstvelden, waar ze de hele dag tot zes uur in de namiddag, gebukt in de modder werken. De temperatuur stijgt boven de 42 graden. Per dag verdienen ze slechts 200 Indiase Roepies (omgerekend ca. € 2,85). Toch houden ze vol. Thuis wacht een hongerige familie.

School

Het programma staat volgepland. Na aankomst wacht een ontmoeting met de kinderen uit het dorp. Jan vertelt een verhaal, er wordt gezongen en gebeden. De volgende morgen worden de kinderen naar school gebracht. De meester is vereerd met het onverwachte bezoek uit Nederland. De school is primitief; er zijn drie lokalen, maar schoolbanken ontbreken. Kinderen zitten op de grond. Soms moet de school vanwege de hitte gesloten worden, de vakanties worden gehouden in de heetste weken van het jaar.

Regionale dominees

Vervolgens staat een ontmoeting gepland met 60 dominees uit de regio. Jan houdt een lezing over de Bijbelse getallenwereld en Jan Dirk brengt de groeten en bemoedigingen over vanuit Nederland. Daarna vertellen verschillende dominees hun verhaal (zie Steun een evangelist). Na een gezamenlijke maaltijd wordt afscheid genomen. Als aandenken krijgen ze een paraplu mee. Handig voor in de komende regentijd! De middag wordt doorgebracht met de kinderen van het ALC Home, die bij het afscheid een schooltas ontvangen als aandenken.

Disha

Op de laatste dag van de reis wordt een bezoek gebracht aan Disha, een project in New Delhi, de noordelijk gelegen hoofdstad van India. Het aantal meisjes dat hier opgevangen wordt is inmiddels gegroeid naar 90. Het zijn veelal meiden die anders door de sloppenwijken van de stad zouden zwerven. Dankzij het sponsorprogramma ontvangen ook deze meiden scholing en onderdak.

Mentaliteit

Gebed, Bijbel lezen en zingen is verweven in het dagelijkse ritme. Ook hier valt de Indische mentaliteit op. Na schooltijd maken groot en klein huiswerk. De wat groteren krijgen computerles. Ze leren hoe ze PowerPoint presentaties kunnen maken en leren omgaan met de fotobewerkingssoftware Photoshop. Trots tonen twee meiden hun presentatie over vervuiling. De presentaties geven blijk van het hoge niveau waarop ze les ontvangen.

Afscheid

Spontaan leren de meiden ons wat Hindische zinnen. Mei thik hu (het gaat goed met me), vertelt een zesjarig meisje. Ook hier delen we de groeten van hun Nederlandse sponsorouders. We sluiten af in de pastorie van dominee Shaw, de leider van het tehuis en de St. Thomas kerk in New Delhi. Politiebewaking aan de poort tekent de grimmiger wordende sfeer voor christenen in India. Dan breekt het afscheid aan. “God gaat door”, vertelt Shaw. In India gebeuren wonderen. Er komen nog ongelovigen, hindoes en moslims tot bekering!