19 april 2019
Met de vereiste toestemming op zak rijden we onder begeleiding naar Mosul, de stad die vroeger Ninevé werd genoemd. Het is indrukwekkend om hier in de voetsporen van de profeet Jona door de straten te lopen. Grote delen van de stad zijn verwoest. Het is duidelijk dat de strijd tegen IS hier heftig is geweest.
De gouverneur van Mosul, dhr. Zuhair al-Araji, ontvangt ons hartelijk in zijn werkkamer. “Het plafond van deze kamer is helemaal vernieuwd. IS gebruikte deze kamer als gevangenis voor Jezidi-vrouwen. Je ziet er niets meer van. De islamitische leuzen die op de muur zijn gekalkt, zijn weggewerkt achter het nieuwe behang”. De ruwe werkelijkheid dringt langzaam tot me door. Wat een leed hebben mensen hier geleden! “Niet alleen het bouwen van huizen, maar vooral het bouwen van mensen is het belangrijkste”, aldus al-Araji. “Mosul heeft dringend behoefte aan scholen, jeugdcentra, medische apparatuur en psychologische hulp. Doe wat jullie kunnen om ons te helpen. Vertel de Nederlanders over onze nood!”
“Ik denk dat hier nauwelijks christenen en Jezidi’s terug zullen keren”, vertelt al-Araji. “We kunnen hun veiligheid niet garanderen. Het overgrote deel van de mensen die terug komen is moslim. Zij moeten niets van christenen hebben.” Net buiten Mosul bezoeken we het vluchtelingenkamp Hasan Sham, waar veel inwoners van Mosul al jaren verblijven. Ik word getroffen door de uitzichtloosheid die in de ogen van veel ontheemden is te zien. We doen spelletjes met de kinderen en trappen een balletje met de tieners. Voor hen een welkome onderbreking van de dagelijkse sleur.
Op veel vlaggen prijkt het portret van de Koerdische leider Mustafa Barzani (1903-1979). Iraakse Koerden zien in hem de vader van hun volk. We bezoeken zijn graf in het dorpje Barzan. De natuur rondom dit dorpje is schitterend, met steile bergen en prachtige watervallen. We worden ontvangen door dhr. Xalat Barzani. “Het Koerdische volk is er niet op uit om revanche te nemen. Het maakt niet uit wat je bent, jood, moslim of christen. We willen rust en vrede. Laten we focussen op het mens-zijn en kijken naar wat mensen nodig hebben om samen te leven”. Het ‘being human’ echoot na in mijn hart. Psalm 144 schiet door me heen, ‘Wat is de mens? Wat is in hem te prijzen?’. Wat gun ik deze mensen dé Bron van het leven, Jezus Christus!
Tijdens onze reis delen we ruim drieduizend hulppakketten uit. Ook verspreiden we Bijbels en kinderboeken. Op deze manier vindt het Evangelie zijn weg onder jezidi en moslims. Ook in de Chaldeeuwse, Syrisch-Orthodoxe en Assyrische kerken - waar leden vaak geen eigen Bijbel hebben en er nauwelijks in lezen - delen we lectuur uit. Laten we niet vergeten te bidden om zegen. Want één ding is nodig!
