3 mei 2019
“Ik weet nog dat ik het park in liep. We waren er net twee of drie minuten. Toen was er een enorme explosie. Ik werd geraakt in mijn buik.” Op de Eerste Paasdag in 2016 vond er in de Pakistaanse stad Lahore, onder een grote groep christenen, een zelfmoordaanslag plaats. Drie jaar na de aanslag vertelt Irfan Patras wat er gebeurde en met welke gevolgen hij en zijn familie moeten leven.
Met zijn ouders naast zich, vertelt scholier Irfan zijn verhaal: “Na de kerkdienst op Eerste Paasdag was ik samen met mijn broer en enkele vrienden naar een park in Lahore gegaan. We waren er net toen een terrorist een bom liet ontploffen. Ik was zwaargewond. Allerlei kleine scherven hadden mij geraakt en als een mes mijn aders doorgesneden. Toch lukte het me om samen met mijn broer het ziekenhuis te bereiken. In het ziekenhuis stierf mijn broer. Twee vrienden overleefden de aanslag ook niet.”
Bij de explosie, die plaatsvond in een park, zijn meer dan 70 mensen omgekomen en raakten meer dan 350 mensen gewond. Met name vrouwen en kinderen werden het slachtoffer. De aanslag is enkele uren later opgeëist door Jamaat-ul-Ahrar, een factie van de Pakistaanse Taliban. Een woordvoerder van Jamaat heeft verklaard dat de aanslag specifiek op christenen gericht was, die op dat moment juist in grote getale bijeen waren gekomen om het Paasfeest met elkaar te vieren.
Stichting HVC bood Irfan hulp voor gezond voedsel en medische zorg. Hij heeft meerdere operaties ondergaan, waaronder een operatie om complicaties aan zijn darmen te verhelpen. Nu gaat het al veel beter en moet Irfan nog slechts enkele medicijnen gebruiken. Wel zit er nog altijd een kogel van een kogellager in zijn zijde.
Irfan’s lichamelijke toestand is niet langer de grootste zorg van zijn ouders. Na een herstelperiode van bijna twee jaar, gaat Irfan voor het eerst weer naar school. Hij praat zachtjes, bijna fluisterend. Het lijkt alsof Irfan een verlegen en bescheiden jongen is. Maar achter zijn bijna emotieloze gezicht schuilt pijn. “Sinds de aanslag is Irfan getraumatiseerd,” vertelt vader Patras. “Irfan leeft nu meer geïsoleerd van zijn familie en de mensen om zich heen. Natuurlijk komt dat doordat hij moet herstellen van zijn verwondingen. Maar hij is ook bang. ’s Nachts schrikt Irfan vaak wakker.”
Namens de Vrienden in Verdrukking wil HVC Irfan medische hulp blijven bieden wanneer dit nodig blijkt te zijn, maar hem ook helpen om het trauma te verwerken. Lees meer over Vrienden in Verdrukking >
